بی رویه مکمل منیزیم مصرف نکنید
به گزارش خود درمانی، مصرف مکمل های منیزیم، راهکاری برای رفع کمبود این ماده معدنی در بدن بشمار می رود اما مصرف بیش از اندازه این مکمل ها می تواند مشکلاتی ایجاد نماید.
به گزارش خود درمانی به نقل از ایسنا، کمبود منیزیم از کمبودهای تغذیه ای رایج در بزرگسالان است؛ به نحوی که تخمین زده می شود ۸۰ درصد گرفتار کمبود این ماده معدنی ضروری هستند. خواص منیزیم شامل شرکت در بیشتر از ۳۰۰ عملکرد بیوشیمیایی بدن مانند تنظیم ریتم ضربان قلب و کمک به عملکرد انتقال دهنده های عصبی است. با عنایت به نقش منیزیم در عملکرد بیوشیمیایی بدن، اجتناب از کمبود منزیم ضروری می باشد.
منیزیم یک ماده معدنی ضروری و یک الکترولیت است. تنظیم فشار خون، قوی نگهداشتن استخوان ها، متعادل سازی نیتریک اکسید در بدن، پشتیبانی از رشد و تکامل در نوزادان و کودکان، پشتیبانی از عملکرد صحیح اعصاب، عضلات و بافت ها، خنثی کردن اسید معده و حرکت مدفوع از راه روده و پیشگیری از یبوست جزو عملکردهای اصلی منیزیم هستند. منیزیم همینطور فرایند فتوسنتز را ممکن می سازد و به تشکیل کلروفیل کمک می نماید، ماده شیمیایی که به گیاهان اجازه می دهد نور خورشید را بگیرند و آنرا به انرژی تبدیل کنند.
کلیه ها به صورت عمده سطوح منیزیم را در بدن کنترل می کنند و روزانه منیزیم را از راه ادرار دفع می کنند. دفع منیزیم از راه ادرار جزو علل اصلی کاهش سطح منیزیم و سایر الکترولیت ها در بدن بحساب می آید. منیزیم در واقع کمترین الکترولیت در سرم خون است، اما همچنان برای متابولیسم، عملکرد آنزیم ها، تولید انرژی و بسیاری موارد دیگر خیلی مهم است.
باآنکه بدن به مقدار اندکی منیزیم نسبت به سایر موادمغذی نیاز دارد اما دریافت منیزیم از غذاها و مکمل های منیزیم میبایست تأمین شود؛ چون که بدن به علت عملکردهای طبیعی مانند حرکت عضلات، ضربان قلب و تولید هورمون، مقداری منیزیم به شکل روزانه از دست می دهد. منیزیم به صورت طبیعی در بعضی غذاها یافت می شود و به شکل مصنوعی هم به برخی محصولات غذایی اضافه می شود و بشکل مکمل های غذایی در دسترس می باشد. علاوه بر این، در بعضی داروهای بدون نسخه مانند آنتی اسیدها و ملین ها هم وجود دارد.
غذاهای سرشار از منیزیم چیست؟
سبزی های برگ تیره مانند اسفناج، لوبیا، آووکادو و بادام بهترین منابع غذایی منیزیم به حساب می آیند. باآنکه بهتر است تا حد امکان منیزیم را از منابع غذایی طبیعی غنی از این ماده معدنی دریافت کرد، اما مکمل های منیزیم می توانند به بعضی از افراد مانند سالمندان، ورزشکاران و اشخاصی با استرس شدید که در معرض شدید کمبود منیزیم قرار دارند، کمک کنند.
خیلی از متخصصان بهداشت به بزرگسالان سفارش می کنند برای پیشگیری از کمبود منیزیم از مکمل های این ماده معدنی استفاده نمایند. مکمل های منیزیم خطرات کمی برای عوارض جانبی یا مسمومیت دارند. مکمل های منیزیم، انواع مختلفی دارند و میزان جذب و قابلیت دسترسی زیستی این مکمل ها بسته به نوع آن متفاوت می باشد. نتایج یک تحقیق مبین اینست که «منیزیم سیترات» و «گلیسینات» نسبت به «منیزیم اکسید» و «سولفات» بهتر جذب می شوند، اما تحقیقات بیشتری برای تعیین قابلیت دسترسی زیستی مقایسه ای مورد نیاز است. به صورت معمول، مکمل هایی که در مایعات حل می شوند نسبت به اشکال کمتر محلول، بهتر در روده جذب می شوند.
بنابر اعلام دفتر بهبود تغذیه وزارت بهداشت، روش رایج برای ارزیابی سطح منیزیم، اندازه گیری غلظت های منیزیم در سرم خون یا اندازه گیری غلظت های آن در بزاق و ادرار است اما هیچ روش واحدی به صورت کامل و دقیق درنظر گرفته نمی شود.
مصرف مکمل منیزیم
بهترین زمان برای بیشتر افراد پیش از خواب است. همچنین، تقسیم دوز مصرفی به بامداد و شب می تواند به جذب بهتر کمک نماید. احتیاج به منیزیم به عوامل فردی مانند سن و جنس بستگی دارد. مقدار مجاز مصرف روزانه منیزیم برای نوزادان تا ۶ ماه، ۳۰ میلی گرم؛ ۷تا ۱۲ ماه، ۷۵ میلی گرم؛ ۱تا ۳ سال، ۸۰ میلی گرم؛ ۴تا ۸ سال، ۱۳۰ میلی گرم؛ ۹ تا ۱۳ سال، ۲۴۰ میلی گرم؛ ۱۴ تا ۱۸ سال، ۴۱۰ میلی گرم برای مردان و ۳۶۰ میلی گرم برای زنان؛ ۱۹ تا ۳۰ سال، ۴۰۰ میلی گرم برای مردان و ۳۱۰ میلی گرم برای زنان؛ بزرگسالان ۳۱ سال و بالاتر، ۴۲۰ میلی گرم برای مردان و ۳۲۰ میلی گرم برای زنان؛ زنان باردار، ۳۵۰ تا ۳۶۰ میلی گرم و زنان شیرده هم ۳۱۰ تا ۳۲۰ میلی گرم است.
چقدر منیزیم در شکل مکمل مناسب است؟
این مورد به نوع منیزیم مصرفی، شرایط درمانی و سطح کمبود این ماده معدنی بستگی دارد. در بعضی موارد، دوزهای بالا تا ۸۰۰ تا ۱۸۰۰ میلی گرم منیزیم روزانه به مدت چند ماه جهت کمک به درمان شرایطی مانند سوءهاضمه و ضربان قلب نامرتب تجویز می شود، اما این کار تحت نظارت پزشک صورت می گیرد. اغلب منابع معتبر اعلام نموده اند که دوزهای کمتر از ۳۵۰ میلی گرم برای اغلب بزرگسالان ایمن تر است و به بیانی دیگر، حداکثر سطح مصرف روزانه برای منیزیم ۳۵۰ میلی گرم برای هر فرد بالای ۸ سال است.
عوارض مصرف بیش از اندازه منیزیم
مصرف بیش از اندازه منیزیم تنها از راه منابع غذایی خطری ایجاد نمی کند، چونکه هر مقدار اضافی که بدن به آن نیاز ندارد، به سادگی از راه ادرار دفع می شود. با این وجود، امکان دارد مصرف بیش از اندازه منیزیم از راه مکمل های منیزیم خطراتی داشته باشد، هرچند مسمومیت یا دوز بالای منیزیم بسیار نادر است و تهدیدی برای اغلب افراد محسوب نمی گردد. مکمل های منیزیم که حاوی منیزیم کربنات، کلراید، گلوکونات و اکسید هستند می توانند مشکلات گوارشی ایجاد کنند. یکی از عوارض جانبی مصرف بیش از اندازه مکمل های منیزیم، اثرات ملینی است که امکان دارد سبب اسهال، حالت تهوع و گاهی گرفتگی شکم شود. به صورت معمول، این اتفاق زمانی رخ می دهد که فرد بیشتر از ۶۰۰ میلی گرم منیزیم مصرف کند، که در این صورت منیزیم سبب فعالیت اسمزی در روده و کولون می شود و می تواند سبب تحریک بیش از اندازه روده ها شود.
برای پیشگیری از اثرات ملینی میبایست به دوز مناسب منیزیم پایبند بود و در هر دوز نباید بیشتر از ۳۰۰ تا ۴۰۰ میلی گرم مصرف کرد. مصرف دوزهای بالا امکان دارد منجر به عوارضی مانند ناراحتی دستگاه گوارش، ضربان قلب نامرتب، فشار خون پایین، سردرگمی، تنفس آهسته، کما و در موارد نادر حتی مرگ شود. مصرف هر مکملی در دوزهای بسیار بالا می تواند عدم تعادل در دیگر مواد مغذی و مسمومیت ایجاد نماید. به همین دلیل، بهترین کار اینست که منیزیم یا سایر مواد مغذی را از منابع غذایی دریافت کرد، چون که غذاها به صورت طبیعی حاوی سایر مواد مغذی متعادل کننده مهم هستند. در صورت کمبود، امکان دارد فرد برای یک مدت معین احتیاج به مصرف دوز بالاتر منیزیم داشته باشد.
منبع: خود درمانی
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب